Beauty Harmony Blog

Βρισκόμαστε στα μέσα
του καλοκαιριού  και ήρθε ο καιρός για
διακοπές. Προσωπικά μου αρέσουν πολύ οι διακοπές ειδικά αυτές που διαρκούν
πολλές μέρες αλλά δυστυχώς φέτος τα οικονομικά μας δεν μας επιτρέπουν να
κάνουμε για πολλές ημέρες. Οπότε θα αρκεστούμε σε εξορμήσεις και
αποδράσεις  λίγων ημερών και μονοήμερες.

Ευτυχώς όταν μένεις στο
Βόλο, έχεις την δυνατότητα να επισκεφτείς πολλούς προορισμούς με όποιο μέσο και
αν διαλέξεις. Αποφασίσαμε μαζί με τον σύζυγο λοιπόν, να επισκεφτούμε με το Πήλιο
για μια ακόμη φορά! Αγαπημένος προορισμός το χωριό των Μηλεών , το χωριό μου
όπως το ονομάζω (δείτε και παλαιότερη ανάρτηση μου) με πολλές παιδικές
αναμνήσεις!

Πρόκειται για ένα τρένο και μια
διαδρομή με μεγάλη ιστορία που αξίζει να επισκεφθεί κάποιος. Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί
ντόπιοι και Βολιώτες που δεν έχουν πάρει το τρένο καμιά φορά να πάνε στις
Μηλιές μιας και θεωρούν ότι το εισιτήριο του είναι πολύ ακριβό (18 ευρώ με
επιστροφή για τους ενήλικες).

το εισιτήριο μου!

Προσωπικά, δεν θεωρώ
ότι είναι ακριβό το εισιτήριο, δεδομένου ότι αν επισκεφτείς παρόμοια τρενάκια
στον κόσμο, η τιμή τους είναι πολύ πιο ακριβή. Επίσης  δεν θα πρέπει να συγκρίνουμε την διαδρομή που
διανύει το τρένο με αυτή μιας άλλης κοινής γραμμής. Το τρενάκι του Πηλίου
ακολουθεί μια διαδρομή «παραδοσιακή» που γινόταν για πολλά χρόνια από τους
Πηλιορείτες και έδινε ζωή στον τόπο. Κάνοντας έστω μια βόλτα με τον Μουτζούρη,
μπορεί να ταξιδέψεις νοερά σε άλλες εποχές, τότε που το τρένο ήταν πολύ χρήσιμο
για την περιοχή. Μετέφερε «πραμάτειες» και κόσμο στα χωριά που περνούσε. Η μαμά
μου ανέφερε ότι όταν ήταν μικρή πολλές φορές που οι γονείς της δούλευαν, την
έβαζαν στο τρενάκι μαζί με μια τσάντα γεμάτη καλούδια και ταξίδευε με τον
Μουτζούρη να πάει να συναντήσει τα ξαδέλφια της στις Μηλιές. Ο υπάλληλος του
τρένου, ήταν υπεύθυνος να «παραδώσει» την μαμά μου στην θεία της.  

Ξαναεπιστρέφω στις
σκέψεις μου και αναφέρω ότι ο Μουτζούρης αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο και ευτυχώς
μέχρι τώρα πολλοί τουρίστες τιμούν τον Μουτζούρη για μια βόλτα ακολουθώντας μια
διαδρομή κατάφυτη  με θέα τον Παγασητικό Κόλπο.
Εξάλλου η διαδρομή που ακολουθεί το τρενάκι δεν μπορεί να γίνει με το
αυτοκίνητο. 

Έτσι και εμείς,
είπαμε  να χρησιμοποιήσουμε το τρενάκι
για μια μικρή μονοήμερη εκδρομή έχοντας παρέα την συντροφιά της φίλης μου και
του μικρού της.

Φύγαμε από τον Βόλο  και πήγαμε στα Άνω Λεχώνια, (μόλις 10 λεπτά
από τον Βόλο) για να πάρουμε τα εισιτήρια μας και να επιβιβαστούμε στο τρενάκι
καθώς εκεί βρίσκεται η  αφετηρία του.

Για την ιστορία να σας αναφέρω ότι

 το τρενάκι διένυε την διαδρομή Βόλο – Μηλιές. «Ο
σιδηρόδρομος κατασκευάστηκε σε δύο στάδια,
μεταξύ του 1894
και του 1903.
Η εταιρεία Σιδηρόδρομοι της Θεσσαλίας υπέγραψε συμβόλαιο με το Ελληνικό Δημόσιο, το 1895, για την κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής, η
οποία θα ένωνε το Βόλο, με τις ακτές
του Παγασητικού κόλπου, Η γραμμή θα είχε πλάτος 60 εκατοστά.^» (αρκετά στενή για τα
σημερινά δεδομένα, να προσθέσω εγώ)

Ένας  Ιταλός 
μηχανικός, ο Εβαρίστο ντε Κίρικο
(πατέρας του ζωγράφου Τζόρτζιο ντε Κίρικο)  τέθηκε ως υπεύθυνος για την δημιουργία αυτής
της γραμμής. Το Δεκέμβριο του 1896, ξεκίνησαν οι εργασίες χάραξης και κατασκευής της γραμμής
Βόλου-Λεχωνίων, η οποία εγκαινιάστηκε
τον Οκτώβριο του 1897. Η γραμμή αυτή είχε μήκος 13 χιλιόμετρα
και στηριζόταν πάνω στην πρώτη γέφυρα στην Ελλάδα από οπλισμένο σκυρόδεμα (μπετόν αρμέ) (στο ύψος του
χειμάρρου του Βρύχωνα, λίγο έξω από τα
Λεχώνια).
Τον Ιούλιο του 1903, η γραμμή επεκτάθηκε έως τις Μηλιές,
με απόφαση, που είχε παρθεί τρία χρόνια νωρίτερα (1900)και είχε μήκος 16 χιλιόμετρα (δηλαδή, 29 χιλιόμετρα συνολικά).
Το έργο αυτό, χρειάσθηκε αρκετά μεγάλο διάστημα, για να υλοποιηθεί,
καθώς ήταν αναγκαία η ανοικοδόμηση εννέα πέτρινων γεφυριών
(δίτοξων, τρίτοξων, τετράτοξων και μιας πεντάτοξης), μιας μεταλλικής και πολλών τοίχων αντιστήριξης,
δύο σηράγγων, αντερεισμάτων και εναέριων πεζογεφυρών.Η μεταλλική γέφυρα, ονομάζεται, τώρα πια, “Γέφυρα ντε Κίρικο”
(προς τιμήν του σχεδιαστή της), χειμάρρου Ταξιάρχη και
έχει την ιδιομορφία της καμπύλωσης της γραμμής στον ευθύγραμμο δρόμο.
Η αρχιτεκτονική των έργων αυτών, ήταν άριστα εναρμονισμένη με την άγρια φύση της περιοχής.
Οι εργάτες, οι οποίοι συνεισέφεραν στο χτίσιμο είχαν καταγωγή είτε από το
Πήλιο, είτε από την Ιταλία.»

Το τρενάκι ταξιδεύει
πάνω  σε ράγες που περνούν πάνω από μικρά
τοξωτά γεφύρια, φτιαγμένα με μεράκι και μαστοριά  αλλά και και μικρές σήραγγες και μια μεγάλη σιδερένια
γέφυρα (μην νομίζετε οτι όλα αυτά τα ήξερα. Τα διάβασα εδώ). 

Λίγο πριν ξεκινήσουμε ..

Αγοράζουμε τα εισιτήρια
μας από το εκδοτήριο. Τα εισιτήρια φέρουν την φωτογραφία με το τρενάκι ενώ οι
θέσεις που θα έχουμε γράφονται χειρόγραφα από την υπάλληλο του Τραινοσε. 

Εξάλλου το τρενάκι έχει λίγες θέσεις σε κάθε βαγόνι, 4 πλέον  από 20-25 θέσεις το καθένα.

Δίπλα από το τρενάκι,
βρίσκεται μια πετρόχτιστη βρύση με τρεχούμενο νερό. Το νερό των Λεχωνίων
φημίζεται για την ποιότητα του και τα παιδιά γεμίζουν γρήγορα γρήγορα τα
παγουρίνια τους.

Ξαφνικά το τρενάκι
σφυρίζει και εμείς τρέχουμε να επιβιβαστούμε. Τα καθίσματα του τρένου είναι
«σαν μεγάλα παγκάκια» και οι επιβάτες κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλον. Είναι
ξύλινα όπως άλλωστε και τα παραθυράκια ενώ ο αποθηκευτικός χώρος είναι κάτω από
τα παγκάκια.

Το τρένο ξεκίνησε και
αρχίζει να προχωρά σιγα σιγα. Μην νομίζετε ότι αναπτύσσει και μεγάλη ταχύτητα,
είναι όμως ιδανική για τα παιδιά για να παρατηρούν όμορφα το περιβάλλον και τα
όμορφα τοπία που απλώνονται μπροστά τους. Το τρένο περνά μέσα από μικρά
φαράγγια γεμάτα πράσινο και τρεχούμενα νερά. Η βλάστηση εδώ είναι πλούσια
γεμάτη αιωνόβια δέντρα, όμορφους θάμνους και μυρωδιές από βότανα και
αγριολούλουδα. Οι ελαιώνες συνθέτουν ένα τοπίο μαγευτικό ενώ τα σπιτάκια που
ξεπροβάλουν διάσπαρτα στο βουνό των Κενταύρων δημιουργούν έναν πίνακα
ζωγραφικής.

Σε κάθε πέρασμα του
τρένου, πάνω από τα γεφυράκια, τα παιδιά απολαμβάνουν την στιγμή, ενώ ο μικρός
μου ρωτά τον μπαμπά, πότε θα εμφανιστούν οι Ινδιάνοι. Τα playmobil βλέπεται
με τους Ινδιάνους και τα τρένα σαγηνεύουν τον γιο μου. Η αλήθεια είναι ότι ο
Μουτζούρης θα μπορούσε άνετα να πρωταγωνιστεί σε ταινία του  Indiana
Jones
ή
σε ταινία της Άγριας Δύσης, καθώς το εσωτερικό των βαγονιών θυμίζει αυτά που
βλέπουμε στις ανάλογες ταινίες. Η κόρη μου πάλι, βρίσκει ότι τα τοπία είναι
μαγευτικά και θέλει όλα να τα ζωγραφίσει!

Αφού έχει περάσει μισή
ώρα ταξιδιού, το τρενάκι κάνει μια σύντομη στάση στο χωριό της Άνω Γατζέας.

Το τρένο σφυρίζει ξανά
και εμείς επιβιβαζόμαστε ξανά. Συνεχίζουμε την διαδρομή μας και σε λίγη ώρα
φτάνουμε στον προορισμό μας, τις Μηλιές. Στις Μηλιές το τρένο θα πρέπει να
ετοιμαστεί για να πάρει το δρόμο της επιστροφής. Στον σταθμό ακόμα και σήμερα,
υπάρχει η πλατφόρμα αναστροφής. Όλοι μαζί είδαμε πως το τρενάκι αναστρέφεται
πάνω σε αυτή την πλατφόρμα. Η όλη διαδικασία γίνεται χειροκίνητα και
χρειάζονται αρκετοί «δυνατοί» άντρες , όπως είπε ο γιος μου, για να το
καταφέρουν. Μετά από δύο προσπάθειες και μπόλικα «ε,ι όπ» από τα παιδιά  μπόρεσαν τελικά να αναστρέψουν το τρενάκι!

Εμείς αφήσαμε το
τρενάκι και συνεχίσαμε πεζοί πλέον να πάμε στο κέντρο της πλατείας του χωριού.
Ένα παλιό πέτρινο καλντερίμι οδηγεί στην πλατεία. Χρειάζεται να είσαι αρκετά
γυμνασμένος για να φτάσεις στην πλατεία χωρίς να κάνεις στάσεις μιας και η
διαδρομή είναι αρκετά ανηφορική και απέχει περίπου 400 μέτρα ( αν θυμάμαι
καλά!).

Η συγκεκριμένη διαδρομή
μπορεί να γίνει και με άλογα. Στις Μηλιές θα βρείτε την Αποστολία και τον Γιάννη για να σας κάνουν μια αξέχαστη βόλτα στο χωριό πάνω σε άλογα. δείτε πώς, επισκεπτοντας την σελίδα τους στο facebook “περιηγησεις  στις Μηλιές με άλογα”. Οι
διαδρομές είναι πολύ όμορφα και είναι μια εμπειρία που θα σας μείνει αξέχαστη.

Φτάσαμε λοιπόν στην
πλατεία. Τα αξιοθέατα εδώ πολλά και ποικίλα. Η ιστορική βιβλιοθήκη, το
λαογραφικό μουσείο (ιδανική επιλογή  εάν έχετε
μικρά παιδιά) η εκκλησία των Παμμεγίστων Ταξιαρχών  είναι μερικά από τα μερικά που σας συστήνω θα
επισκεφτείτε.δείτε περισσότερα εδώ

Παράλληλα στην πλατεία όπου
«βασιλεύουν» χρόνια τώρα μεγάλα πλατάνια, τα 
καφενεδάκια και οι ταβερνούλες θα σας ταξιδέψουν σε πηλιορείτες
παραδοσιακές γεύσεις. Μην παραλείψετε όμως να δοκιμάσετε  τσιπουρομεζεδες και λαχταριστά γλυκά και στα υπόλοιπα
μαγαζιά της περιοχής καθώς το καθένα από αυτά φημίζονται για τις δημιουργίες
τους που είναι φτιαγμένες με μεράκι και αγάπη.

Ακόμη, η παιδική χαρά
που βρίσκεται στην πλατεία του χωριού είναι ή μάλλον ήταν φτιαγμένη με πολλή
προσοχή και τα παιδιά μπορούν να παίξουν με ασφάλεια.  Δυστυχώς όμως τα τελευταία χρόνια δεν συντηρείται
όπως θα έπρεπε με αποτέλεσμα να αρχίζει να καταστρέφεται! Ευτυχώς τα παιδιά  ειδικά τα Ελληνόπουλα έχουν μάθει να παίζουν
και σε τέτοιες  παιδικές χαρές οπότε
χαίρονται το παιχνίδι κοντά στην φύση! αν είστε στο facebook δείτε και εδώ  περισσότερα σχετικά με τις Μηλιές.

Η ώρα περνά γρήγορα
λένε όταν περνάς καλά και εμείς ούτε που καταλάβαμε πότε πέρασε η ώρα για τον
γυρισμό. Ετοιμαζόμαστε και κατηφορίζουμε αυτή την φορά προς τον σταθμό του
τρένου. Ο δρόμος τώρα είναι πιο εύκολος, μιας και είναι κατηφορικός, αλλά τα
μικρούλια δείχνουν νάνε εξουθενωμένα από το παιχνίδι. Λίγες φωτογραφίες ακόμα,
τα παιδιά ούτε που έχουν όρεξη πλέον και γρήγορα παίρνουμε θέση στο βαγόνι. Η
επιστροφή δείχνει νάνε τώρα πιο κουραστική καθώς ο ήλιος βασιλεύει για τα καλά
και τα παιδιά νανουρίζονται από το κούνημα και το θόρυβο του τρένου. Σε λίγο
κοιμούνται στις αγκαλιές μας!

Εύχομαι να σας δοθεί η
ευκαιρία να κάνετε αυτή την διαδρομή με τον Μουτζούρη. Για να ενημερωθείτε
σχετικά με τα δρομολόγια και ότι αφορά το τρενάκι του Πηλίου δείτε εδώ